Als kind waren we water en vuur

Martine: “Wat ga ik anders doen na mijn studie Personeel & Organisatie, dacht ik, en waarom dan niet in dit bedrijf? Ik ben echt een uitvaartmens en werk sinds mijn twintigste mee in de zaak. Ik groeide door naar bedrijfsleider. Mijn vader is een baas van de oude stempel, maar zag ook dat mijn aanpak goed werkte. In 2001, toen ik 29 was en hij 65, werd ik eigenaar. Samen met Dirk, die Van der Heden onder zijn hoede had. Mijn vader heeft nooit officieel afscheid genomen. Toch heeft hij het wel goed los kunnen laten. Voor advies staat hij altijd klaar. Dirk en ik waren als kind water en vuur. Onze jongste broer heeft niks met uitvaarten.
Hij is creatief en doet onze reclame. Dirk en ik zijn nogal verschillend. Jarenlang runden we ieder ons eigen bedrijfsonderdeel. Door de overnames en groei, zoeken we nu synergie bij en met elkaar. Sinds twee jaar voeren we directieoverleg. We hebben vaak dezelfde ideeën, maar een totaal andere aanpak. Ik vind dat hij kan drammen, omdat iets dan snel moet gebeuren zoals hij het wil. Ik ben rustiger. Ik wil dat wat we nu hebben, eerst goed wordt en reageer dan vaak passief op zijn gedrag. Maar stilstand is achteruitgang. Dirk jaagt aan, komt met nieuwe dingen en is slim. De loyaliteit bij een familiebedrijf is sterk. Soms houd je misschien te veel rekening met relaties. Aan de andere kant ga je juist door, waar je met een externe misschien eerder zou stoppen. Het zorgt voor stabiliteit. Openheid is cruciaal. Voorheen werkten we beiden in het bedrijf, nu werken we echt met elkaar samen aan Van Vuure. Je moet actief met elkaars meerwaarde omgaan, in gesprek blijven. Alleen niet op familiefeestjes. Uit zelfbescherming probeer ik werk en privé zoveel mogelijk te scheiden. Maar de verantwoordelijkheid van een eigen zaak voel je altijd.”

Dirk: “Mijn vader racete en ik was autosportfotograaf, al tijdens mijn studie economie. Voor mij was dat prima. Ik werkte vroeger weleens mee, als drager of bestuurder, maar die uitvaartbranche is niet echt wat voor mij. Mijn vader wilde een bedrijf kopen en vroeg mij er met de accountant eens goed naar te kijken. Toen hij Van der Heden in 1998 kocht, was de vervolgvraag wie het moest runnen. Dat werd ik. Het internationale, de logistiek, het organiseren; dat vind ik leuk. Ik ben niet de persoon die vooraan de stoet loopt. Ik werk liever achter de schermen. Martine heeft een andere manier van dingen aanvliegen, maar de uitkomst is vaak dezelfde. Zij is heel empathisch, kan zich goed in mensen inleven, is goed met taal en in organiseren. Mijn werk is met bedrijven en verzekeraars. Ik doe meer telefonisch, ben zakelijker en ook bezig met de aankoop van andere uitvaartondernemingen. Elk bedrijf zit in een andere ontwikkelingsfase; vandaar ook het beter van elkaar willen leren. We overleggen nu meer en sturen samen met nog een directeur de groep aan. Martine en ik weten niet alleen wat haar en mijn capaciteiten zijn, maar kennen elkaar ook door en door. Het wederzijds vertrouwen is groot. Een van de grootste projecten en beslissingen van ons samen, is de complete renovatie van het pand hiernaast. Daar merkte ik ook dat we vaak op dezelfde lijn zitten, maar dingen anders doen. Ik deed de bouw, zij de inrichting. Het was een enorm proces tot aan de opening in 2011, maar we zijn er heel trots op. Van Martine mogen we op familiebijeenkomsten, waar mijn vader ook is, nooit over de zaak praten. Dat kapt ze altijd af. Ik zou willen dat ik het zo goed kan los laten als zij. Voor mijn gevoel ben ik dag en nacht bezig met de zaak.”

Bron: Gooi & Eemlander
Auteur: Miriam Vijge